Kilkuminutowymi oklaskami pożegnali Papieża białostoczanie, którzy na wielkim ekranie ustawionym przed katedrą oglądali transmisję ze mszy żałobnej Jana Pawła II. Później były już tylko łzy

Ludzie stali w ciszy i jak zahipnotyzowani wpatrywali się w wielki ekran. Było ich tak wielu, że kto się spóźnił, musiał nieźle się natrudzić, by znaleźć dobry widok. Niektórzy spóźnialscy wchodzili na dachy okolicznych budynków albo też wyglądali z okien na wyższych piętrach z ich klatek schodowych.

- Mimo że to samo mogłem obejrzeć w domu, chciałem przyjść tutaj. We wspólnocie człowiek wszystko inaczej przeżywa. Jakoś tak pełniej - powiedział nam pan Stanisław, emeryt.

Nawet słowa kardynała Ratzingera, że Papież spogląda na nas z okna domu Pana, nie wywołały u białostoczan żywszych reakcji.

Dopiero kiedy zaczęto wynosić trumnę z ciałem Ojca Świętego, oglądający nabożeństwo zaczęli klaskać. To na wzór rzymian, którzy w ten sposób zawsze żegnają swoich papieży. Kiedy trumna zaczęła znikać wewnątrz Bazyliki św. Piotra, wielu białostoczan zaczęło płakać. Kobiety, mężczyźni, dorośli, młodzi i dzieci.

- To był koniec wielkich rekolekcji. Mam nadzieję, że się wszyscy przemieniliśmy. Chociaż nie bardzo w to wierzę. Bo raz na 27 lat takie rekolekcje to dla Polaków za mało - podsumował spotkanie Krzysztof, student.

Gazeta Wyborcza